Η απεργία στις
15 Φλεβάρη ήταν μια μαζική και μαχητική απάντηση του κλάδου μας μπροστά στην
επίθεση που διεξάγει η κυβέρνηση με όχημα την «ατομική αξιολόγηση». Η
συμμετοχή στην απεργία αλλά και στις διαδηλώσεις που έγιναν σε όλη τη χώρα
απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι οι εκπαιδευτικοί αντιστέκονται στην προώθηση
της αξιολόγησης, ακριβώς γιατί την αναγνωρίζουν ως αιχμή για την υλοποίηση των
πιο άγριων ταξικών μέτρων στην εκπαίδευση. Αυτή η αισιοδοξία που δίκαια
γεννήθηκε μέσα μας πρέπει να γίνει συνειδητή προσπάθεια για να πάμε ένα βήμα
παραπέρα τον αγώνα μας. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σκόπιμα καθυστερούν τη
χάραξη του επόμενου βήματος, πιστές στο ρόλο τους να υπονομεύουν και να
εμποδίζουν την ανάπτυξη κινήματος. Τι μπορούμε αυτή τη στιγμή να αντιτάξουμε,
με αυτά τα «προγράμματα δράσης» που έχουμε μπροστά μας;
·
Προσπαθούμε να γίνουν οι συνελεύσεις των ΣΕΠΕ και
ΕΛΜΕ μαζικές. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δυσκολέψουμε οποιαδήποτε
προσπάθεια υπονόμευσης και πάλι του αγώνα μας. Μέσα στις συνελεύσεις, με τη
συμμετοχή και την τοποθέτηση μας, προσπαθούμε να πάρουμε την κατάσταση στα
χέρια μας, βάζοντας μπροστά τα πραγματικά επίδικα που γεννά η επίθεση του
συστήματος.
·
Είτε γίνουν συνελεύσεις είτε όχι, προωθούμε τη λογική συγκρότησης
επιτροπών αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, μαζί με συναδέλφους/ισσες. Οι
επιτροπές αυτές να βάλουν σε κίνηση ένα δυναμικό που θέλει να αγωνιστεί, που θα
δρα μέσα στα σχολεία ως πυροδότης αντιστάσεων ενάντια στην αξιολόγηση.
·
Πιέζουμε για νέα απεργία και συμβάλλουμε στην
επιτυχία της, γιατί η απεργία είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο που
έχουμε στα χέρια μας, όσο και αν οι ηγεσίες θέλουν να τη μετατρέψουν σε «άσφαιρη
τουφεκιά». Άμεσα μετά την απεργία επιδιώκουμε να επαναληφθούν συνελεύσεις
για κλιμάκωσή της. Στο «Νέες γενικές συνελεύσεις και νέα γενική συνέλευση
προέδρων, ανάλογα με τις εξελίξεις» που έγραψε η ΟΛΜΕ πριν την απεργία της 15ης
Φλεβάρη, επιδιώκουμε εμείς να προκαλέσουμε τις εξελίξεις της ανατροπής
του σχεδιασμού της ήττας που προωθούν οι ηγεσίες.
·
Παρεμβαίνουμε στους συναδέλφους και στις συνελεύσεις για
να τονίσουμε ότι η απεργία-αποχή από την αξιολόγηση δεν φέρνει από μόνη της κάποιο
αποτέλεσμα, εκτός από το να κερδίσουμε λίγο χρόνο. Εξάλλου, οι «νόμιμες
μορφές αγώνα» δεν οδήγησαν ποτέ παρά μόνο στην ήττα και την ανακύκλωση της
απογοήτευσης.
·
Πιέζουμε να καλεστούν και συμμετέχουμε στις στάσεις
εργασίας: Βρισκόμαστε έξω από τα σχολεία όταν υπάρχει «ραντεβού» για αξιολόγηση
συναδέλφων. Ενημερώνουμε μαθητές/τριες και κηδεμόνες. Επιδιώκουμε να κλείσουν
τα σχολεία και να διαδηλώσουμε την αντίθεση μας. Αυτή η κίνηση προκαλεί
γεγονότα τοπικά και μας συσπειρώνει.
·
Προτείνουμε τη διαγραφή από τα σωματεία των
εκπαιδευτικών που θα είναι αξιολογητές/τριες. Γνωρίζουμε την απαξίωση που
συνήθως τρέφουν για τα πρωτοβάθμια σωματεία τους, αλλά ο συμβολισμός έχει το
νόημά του.
Ο αναβρασμός που
επικρατεί στα σχολεία αποδεικνύει ότι οι εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουν την αξιολόγηση
ως εκείνο το εργαλείο που θα διαλύσει τις εργασιακές μας σχέσεις. Στα πιο πρόσφατα χτυπήματα σημειώνουμε
τις εισαγωγικές επιμορφώσεις που προγραμματίζονται για αργίες και
Σαββατοκύριακα, ενώ η αξιολόγηση μπαίνει και ως προϋπόθεση για τη μονιμοποίηση
των νεοδιόριστων. Παράλληλα, με την ατομική αξιολόγηση οι εκπαιδευτικοί
καθίστανται αποκλειστικά υπεύθυνοι για όλα τα «στραβά» της εκπαιδευτικής
διαδικασίας, που είναι ταξικά διαμορφωμένη και πατά πάνω στις
εκμεταλλευτικές σχέσεις που το ίδιο το σύστημα γεννά. Η αξιολόγηση διαμορφώνει
ένα κλίμα επιπλέον άγχους, πιέσεων και τρομοκρατίας μέσα στα σχολεία, που
οδηγεί σε εργασιακή εξουθένωση και (όπως συμβαίνει στο εξωτερικό) σε κύμα
παραιτήσεων.
Ο αγώνας που
έχουμε μπροστά μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
(νεοδιόριστους, αναπληρωτές και μόνιμους), άσχετα με το ποιος σε πρώτη φάση
καλείται να αξιολογηθεί. Οπότε, για να μπορέσουμε να βάλουμε φραγμό στην
αξιολόγηση, πρέπει ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΧΗ.
Δεν επιζητούμε
μια «άλλη», «δίκαιη», «μη τιμωρητική» αξιολόγηση, ούτε δηλώνουμε ότι «δεν
φοβόμαστε». Αυτά στρώνουν το δρόμο στην αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης, μιας
και μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον αντίπαλο. Οι φορείς τέτοιων απόψεων
φαίνεται ότι αποσυνδέουν την ατομική αξιολόγηση από την αξιολόγηση των σχολείων
και τη βαθιά αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση. Η γραφειοκρατία, η ένταση των
εξετάσεων παντού, τα ασφυκτικά προγράμματα σπουδών που στριμώχνουν την όποια
γνώση σε μετρήσιμους στόχους χωρίς ανάσα δημιουργικότητας, η τυποποίηση της
διδασκαλίας ώστε να φαίνεται αποτελεσματική κατά τη μέτρησή της, η απουσία
νοήματος σε ό,τι κάνουμε, η αποξένωση από τους συναδέλφους και τα παιδιά είναι
ζητήματα που μας αφορούν. Για αυτό και δεν αποδεχόμαστε ότι θα κινούμαστε
ανάμεσα στην ατομική μας «βελτίωση» και τη συλλογική μας πειθάρχηση και
υποταγή.
Καταγγέλλουμε την επίθεση που συντελείται μέσω της λεγόμενης «εισαγωγικής επιμόρφωσης», η οποία δεν είναι παρά ένας αντιδραστικός συνδυασμός κουρελιάσματος του ωραρίου και των εργασιακών δικαιωμάτων και μαύρης συστημικής προπαγάνδας - συμμόρφωσης με τις αντιδραστικές «αξίες» του συστήματος. Στην επίθεση αυτή απόλυτα συνυπεύθυνες είναι οι διάφορων αποχρώσεων συνδικαλιστικές ηγεσίες που, εδώ και χρόνια, προβάλλουν ως δήθεν «αίτημα» την επιμόρφωση, αποδεχόμενες την κυβερνητική λογική του «ανεπαρκούς εκπαιδευτικού». Στρώνουν έτσι το δρόμο στην ίδια την αξιολόγηση αλλά και στο κυνήγι χαρτιών και «επιμορφώσεων» από τους συναδέλφους. Όσο και αν τώρα καμώνονται ότι καταγγέλλουν την παραβίαση του ωραρίου, οι ηγεσίες αυτές έχουν συνυπογράψει το έγκλημα που συντελείται.
Απορρίπτουμε καθολικά και καθαρά το θεσμό της αξιολόγησης, αναγνωρίζοντας ότι οι στοχεύσεις της είναι πολύ συγκεκριμένες στην ταξική κοινωνία που ζούμε. Έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη της μαζικότητας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, παλεύουμε με προοπτική τη δημιουργία ενός κεντρικού αγώνα που θα ανατρέψει μια και καλή όλο το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο της αξιολόγησης.