Τώρα όσο ποτέ χρειάζεται η άμεση απάντησή μας!Να παλέψουμε αποφασιστικά για την ανατροπή της αξιολόγησης!

Η απεργία στις 15 Φλεβάρη ήταν μια μαζική και μαχητική απάντηση του κλάδου μας μπροστά στην επίθεση που διεξάγει η κυβέρνηση με όχημα την «ατομική αξιολόγηση». Η συμμετοχή στην απεργία αλλά και στις διαδηλώσεις που έγιναν σε όλη τη χώρα απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι οι εκπαιδευτικοί αντιστέκονται στην προώθηση της αξιολόγησης, ακριβώς γιατί την αναγνωρίζουν ως αιχμή για την υλοποίηση των πιο άγριων ταξικών μέτρων στην εκπαίδευση. Αυτή η αισιοδοξία που δίκαια γεννήθηκε μέσα μας πρέπει να γίνει συνειδητή προσπάθεια για να πάμε ένα βήμα παραπέρα τον αγώνα μας. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σκόπιμα καθυστερούν τη χάραξη του επόμενου βήματος, πιστές στο ρόλο τους να υπονομεύουν και να εμποδίζουν την ανάπτυξη κινήματος. Τι μπορούμε αυτή τη στιγμή να αντιτάξουμε, με αυτά τα «προγράμματα δράσης» που έχουμε μπροστά μας;

·     Προσπαθούμε να γίνουν οι συνελεύσεις των ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ μαζικές. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δυσκολέψουμε οποιαδήποτε προσπάθεια υπονόμευσης και πάλι του αγώνα μας. Μέσα στις συνελεύσεις, με τη συμμετοχή και την τοποθέτηση μας, προσπαθούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, βάζοντας μπροστά τα πραγματικά επίδικα που γεννά η επίθεση του συστήματος.

·     Είτε γίνουν συνελεύσεις είτε όχι, προωθούμε τη λογική συγκρότησης επιτροπών αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, μαζί με συναδέλφους/ισσες. Οι επιτροπές αυτές να βάλουν σε κίνηση ένα δυναμικό που θέλει να αγωνιστεί, που θα δρα μέσα στα σχολεία ως πυροδότης αντιστάσεων ενάντια στην αξιολόγηση.

·     Πιέζουμε για νέα απεργία και συμβάλλουμε στην επιτυχία της, γιατί η απεργία είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο που έχουμε στα χέρια μας, όσο και αν οι ηγεσίες θέλουν να τη μετατρέψουν σε «άσφαιρη τουφεκιά». Άμεσα μετά την απεργία επιδιώκουμε να επαναληφθούν συνελεύσεις για κλιμάκωσή της. Στο «Νέες γενικές συνελεύσεις και νέα γενική συνέλευση προέδρων, ανάλογα με τις εξελίξεις» που έγραψε η ΟΛΜΕ πριν την απεργία της 15^ης Φλεβάρη, επιδιώκουμε εμείς να προκαλέσουμε τις εξελίξεις της ανατροπής του σχεδιασμού της ήττας που προωθούν οι ηγεσίες.

·     Παρεμβαίνουμε στους συναδέλφους και στις συνελεύσεις για να τονίσουμε ότι η απεργία-αποχή από την αξιολόγηση δεν φέρνει από μόνη της κάποιο αποτέλεσμα, εκτός από το να κερδίσουμε λίγο χρόνο. Εξάλλου, οι «νόμιμες μορφές αγώνα» δεν οδήγησαν ποτέ παρά μόνο στην ήττα και την ανακύκλωση της απογοήτευσης.

·     Πιέζουμε να καλεστούν και συμμετέχουμε στις στάσεις εργασίας: Βρισκόμαστε έξω από τα σχολεία όταν υπάρχει «ραντεβού» για αξιολόγηση συναδέλφων. Ενημερώνουμε μαθητές/τριες και κηδεμόνες. Επιδιώκουμε να κλείσουν τα σχολεία και να διαδηλώσουμε την αντίθεση μας. Αυτή η κίνηση προκαλεί γεγονότα τοπικά και μας συσπειρώνει.

·     Προτείνουμε τη διαγραφή από τα σωματεία των εκπαιδευτικών που θα είναι αξιολογητές/τριες. Γνωρίζουμε την απαξίωση που συνήθως τρέφουν για τα πρωτοβάθμια σωματεία τους, αλλά ο συμβολισμός έχει το νόημά του.

Ο αναβρασμός που επικρατεί στα σχολεία αποδεικνύει ότι οι εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουν την αξιολόγηση ως εκείνο το εργαλείο που θα διαλύσει τις εργασιακές μας σχέσεις. Στα πιο πρόσφατα χτυπήματα σημειώνουμε τις εισαγωγικές επιμορφώσεις που προγραμματίζονται για αργίες και Σαββατοκύριακα, ενώ η αξιολόγηση μπαίνει και ως προϋπόθεση για τη μονιμοποίηση των νεοδιόριστων. Παράλληλα, με την ατομική αξιολόγηση οι εκπαιδευτικοί καθίστανται αποκλειστικά υπεύθυνοι για όλα τα «στραβά» της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που είναι ταξικά διαμορφωμένη και πατά πάνω στις εκμεταλλευτικές σχέσεις που το ίδιο το σύστημα γεννά. Η αξιολόγηση διαμορφώνει ένα κλίμα επιπλέον άγχους, πιέσεων και τρομοκρατίας μέσα στα σχολεία, που οδηγεί σε εργασιακή εξουθένωση και (όπως συμβαίνει στο εξωτερικό) σε κύμα παραιτήσεων.

Ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ (νεοδιόριστους, αναπληρωτές και μόνιμους), άσχετα με το ποιος σε πρώτη φάση καλείται να αξιολογηθεί. Οπότε, για να μπορέσουμε να βάλουμε φραγμό στην αξιολόγηση, πρέπει ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΧΗ.

Δεν επιζητούμε μια «άλλη», «δίκαιη», «μη τιμωρητική» αξιολόγηση, ούτε δηλώνουμε ότι «δεν φοβόμαστε». Αυτά στρώνουν το δρόμο στην αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης, μιας και μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον αντίπαλο. Οι φορείς τέτοιων απόψεων φαίνεται ότι αποσυνδέουν την ατομική αξιολόγηση από την αξιολόγηση των σχολείων και τη βαθιά αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση. Η γραφειοκρατία, η ένταση των εξετάσεων παντού, τα ασφυκτικά προγράμματα σπουδών που στριμώχνουν την όποια γνώση σε μετρήσιμους στόχους χωρίς ανάσα δημιουργικότητας, η τυποποίηση της διδασκαλίας ώστε να φαίνεται αποτελεσματική κατά τη μέτρησή της, η απουσία νοήματος σε ό,τι κάνουμε, η αποξένωση από τους συναδέλφους και τα παιδιά είναι ζητήματα που μας αφορούν. Για αυτό και δεν αποδεχόμαστε ότι θα κινούμαστε ανάμεσα στην ατομική μας «βελτίωση» και τη συλλογική μας πειθάρχηση και υποταγή.

Καταγγέλλουμε την επίθεση που συντελείται μέσω της λεγόμενης «εισαγωγικής επιμόρφωσης», η οποία δεν είναι παρά ένας αντιδραστικός συνδυασμός κουρελιάσματος του ωραρίου και των εργασιακών δικαιωμάτων και μαύρης συστημικής προπαγάνδας - συμμόρφωσης με τις αντιδραστικές «αξίες» του συστήματος. Στην επίθεση αυτή απόλυτα συνυπεύθυνες είναι οι διάφορων αποχρώσεων συνδικαλιστικές ηγεσίες που, εδώ και χρόνια, προβάλλουν ως δήθεν «αίτημα» την επιμόρφωση, αποδεχόμενες την κυβερνητική λογική του «ανεπαρκούς εκπαιδευτικού». Στρώνουν έτσι το δρόμο στην ίδια την αξιολόγηση αλλά και στο κυνήγι χαρτιών και «επιμορφώσεων» από τους συναδέλφους. Όσο και αν τώρα καμώνονται ότι καταγγέλλουν την παραβίαση του ωραρίου, οι ηγεσίες αυτές έχουν συνυπογράψει το έγκλημα που συντελείται.

Απορρίπτουμε καθολικά και καθαρά το θεσμό της αξιολόγησης, αναγνωρίζοντας ότι οι στοχεύσεις της είναι πολύ συγκεκριμένες στην ταξική κοινωνία που ζούμε. Έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη της μαζικότητας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, παλεύουμε με προοπτική τη δημιουργία ενός κεντρικού αγώνα που θα ανατρέψει μια και καλή όλο το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο της αξιολόγησης.

Για το κείμενο σε μορφή pdf για εκτύπωση πατήστε εδώ!

Όχι στο τηλεαποφασίσομεν και τηλεδιατάσσομεν!Κανείς εκπαιδευτικός στην τηλε-«εκπαίδευση»!

Με στρατιωτικού τύπου αποφάσεις και διαταγές ο Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας διατάσσει τους εκπαιδευτικούς να προετοιμαστούν μέσα στο Σαββατοκύριακο ώστε να είναι έτοιμοι για να συμμετάσχουν σε διαδικασίες τηλεκπαίδευσης στα σχολεία που θα μείνουν κλειστά λόγω της κακοκαιρίας.

Η κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να χρησιμοποιεί συστηματικά  την λεγόμενη τηλεκπαίδευση ως εργαλείο και όπλο ενάντια στα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και των μαθητών.

Ο πόνος για τα… κλειστά σχολεία είναι υποκριτικός τη στιγμή που ακόμα και στο μέσο της σχολικής χρονιάς τα δεκάδες κενά σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στην ειδική αγωγή όλων των βαθμίδων δείχνουν το πραγματικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τους μαθητές.

Το ζήτημα δεν είναι αν η τηλεκπαίδευση θα γίνει από το σπίτι ή το σχολείο και αν υπάρχει η κατάλληλη υποδομή, όπως «γκρινιάζουν» οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες στις ομόφωνες αποφάσεις τους, υποβοηθώντας έτσι την κυβερνητική πολιτική.

Το ζήτημα είναι συνολικά ο κλάδος των εκπαιδευτικών να αρνηθεί να υπηρετήσει την τηλε-«εκπαίδευση» ως διαδικασία που καταστρέφει μαθησιακά - κοινωνικά και αποσυγκροτεί τους μαθητές, κάνει πιο ταξικό και ανισότιμο το σχολείο, χτυπά τους μαθητικούς αγώνες και διαλύει τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών.

• Να απαιτήσει κάλυψη των κενών και μείωση της υπέρογκης έτσι ή αλλιώς ύλης μαθημάτων!

• Να απαιτήσει από τα κατά τόπους εργασιακά σωματεία (ΕΛΜΕ, ΣΕΠΕ) να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις, ώστε να στηρίξουν τους εκπαιδευτικούς που απέχουν από την τηλε-«εκπαίδευση».

Σε κάθε περίπτωση -ακόμα και αν δεν υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις-  οι εκπαιδευτικοί να επικοινωνήσουν και να συνεννοηθούν κατά σχολική μονάδα ή γενικότερα για να υπάρξει μαζική αντίσταση, μαζική αποχή από την κοροϊδία της τηλε-«εκπαίδευσης»!

Φλεβάρης 2023

Για το κείμενο σε μορφή pdf για εκτύπωση πατήστε εδώ!

Καμιά παύση κινήματος -Συντονίζουμε τη φωνή και τη δράση μας - Συγκροτούμε αντιστάσεις

 Για να νικήσουμε πρέπει να μπούμε στη μάχη

Δυο φορές απανωτά το τελευταίο διάστημα, οι εκπαιδευτικοί έδειξαν τη δυσαρέσκειά τους για την πολιτική της κυβέρνησης. Πρώτα με τη μαζική αποχή από τις κρατικές εκλογές για την ανάδειξη αιρετών εκπροσώπων στα υπηρεσιακά συμβούλια και στη συνέχεια με την μαζική συμμετοχή στην απεργία στις 9 Νοέμβρη. Μόνιμοι, νεοδιόριστοι και αναπληρωτές συμμετείχαν στην απεργία και στις διαδηλώσεις που έγιναν σε όλη τη χώρα. Η απεργία έκανε φανερή την ανάγκη αλλά και τη δυνατότητα να παλέψουν όχι μόνο οι εκπαιδευτικοί αλλά ο λαός συνολικά, ενάντια στην πολιτική της άγριας λιτότητας και της φτώχειας.

Η κυβέρνηση έχει δείξει το πρόσωπό της και τις προθέσεις της. Δε θα σταματήσει την επίθεση στην εκπαίδευση, στη δουλειά και στη ζωή μας. Από την αρχή της σχολικής χρονιάς βγάζει παράνομη οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης. Σήμερα προσπαθεί να στήσει τον διοικητικό μηχανισμό που θα υλοποιήσει χωρίς αναστολές την πολιτική της, πάντα στις πλάτες των εκπαιδευτικών. Επιθυμεί διακαώς να πετύχει τους σχεδιασμούς της εντός των χρονικών ορίων της τετραετίας.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν δείξει κι αυτές το πρόσωπό τους. Ένα πρόσωπο που ολοένα απογοητεύει τους εκπαιδευτικούς. Οι κυρίαρχες παρατάξεις, που αναφέρονται στα κόμματα εξουσίας, έχουν ταχθεί ανοιχτά με την κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό ότι ενώ η ΟΛΜΕ προτείνει απεργία μονοήμερη (η αξιολόγηση απουσιάζει από το πλαίσιο διεκδικήσεων!) η ΔΟΕ προτείνει για την ίδια μέρα τρίωρη στάση εργασίας ρίχνοντας το «μπαλάκι» στους κατά περιοχή συλλόγους πρωτοβάθμιας να προσθέσουν άλλη μία τρίωρη !

Οι υπόλοιπες συνδικαλιστικές δυνάμεις δείχνουν να έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να οργανωθεί η αντίσταση του κλάδου.  Όλες αποφεύγουν να καλέσουν και να στηρίξουν γενικές συνελεύσεις, που είναι προϋπόθεση για την οργάνωση πραγματικού αγώνα και  έχουν σταματήσει να εισηγούνται απεργία. Αφήνουν τα σωματεία έρμαια του ν. Χατζηδάκη. Όλοι ετοιμάζονται για τις εκλογές που θα ’ρθουν και σφυρίζουν παύση αγώνων. Όμως η υποταγή στη «σιγή νεκροταφείου» δεν εξασφαλίζει  μια ζωή με δικαιώματα ενώ έχει αποδειχτεί πως η επένδυση των ελπίδων στην κούρσα των εκλογών φέρνει απογοήτευση.

Συναδέλφισσες/ οι

Εξακολουθούμε να μην μετέχουμε στις διαδικασίες αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων και δεν δίνουμε τη συναίνεσή μας στην εφαρμογή της, γνωρίζοντας ότι η αποδοχή της στην πράξη θα επιταχύνει  την καθιέρωση της ατομικής αξιολόγησης (ήδη γίνεται η προεργασία με τους μέντορες και τους ενδοσχολικούς συντονιστές), των ταξικών φραγμών που στήνονται με τις πολλαπλές εξετάσεις των μαθητών (PISA, τράπεζα θεμάτων) και της ΕΒΕ. Οι συνέπειες της "αξιολόγησης παντού" και με "κάθε μέσο" θα είναι ολέθριες τόσο για τους μαθητές - τριες μας και για τις εργασιακές μας σχέσεις όσο και για την εκπαίδευση στο σύνολό της ως κοινωνική κατάκτηση. Αφουγκραζόμαστε συγχρόνως την πλειοψηφία των συναδέλφων που με δυσφορία συμμετέχει στις συγκεκριμένες διαδικασίες και τους καλούμε να αντισταθούν με κάθε τρόπο!

 Ωστόσο και παρά τη διάθεση  των συναδέλφων/ισσων να αντισταθούν  φαίνονται τα όρια της ατομικής στάσης και της κόντρας που μπορεί να δώσει κάποιος εντός των ορίων του συλλόγου διδασκόντων σε κάθε σχολείο. Αποκαλύπτεται πώς τα ενιαία κείμενα είναι συμμετοχή στην αξιολόγηση που όχι μόνο δεν έχουν ανακόψει την φόρα της κυβέρνησης αλλά σπέρνουν εφησυχασμό. Η απεργία αποχή  ενώ έχει βάλει μέχρι στιγμής ένα κάποιο φρένο στην αυτοαξιολόγηση και στους θεσμούς του μέντορα και του σχολικού συντονιστή, είναι όμως αναποτελεσματική μπροστά στην ατομική αξιολόγηση που είναι η κύρια πλευρά της αξιολόγησης.

Συναδέλφισσες/οι

Με κοινή δράση να προχωρήσουμε τον αγώνα μας. Να αλλάξουμε ό,τι μας ενοχλεί. Να αγωνιστούμε γιατί η επίθεση σε κάθε μας δικαίωμα δεν θα σταματήσει. Να δράσουμε συλλογικά, να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που βάζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες , να οργανωθούμε για να συγκροτήσουμε τις αντιστάσεις μας και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μαθητών και εκπαιδευτικών, να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους ζωής.

· Καλούμε κάθε συλλογικότητα αλλά και κάθε συνάδελφο να συμμετέχει για να ζωντανέψουν ξανά τα σωματεία και να ξαναγίνουν όργανα πάλης.

·   Να βγούμε στους δρόμους, να διαδηλώσουμε!

·  Να συμμετάσχουμε μαζικά στην απεργία που κήρυξε η ΟΛΜΕ, να πιέσουμε σε κάθε σύλλογο πρωτοβάθμιας να κηρυχτούν τρίωρες στάσεις εργασίας συμπληρωματικές σε αυτή της ΔΟΕ ώστε η απεργία να πάρει πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα.

·  Σε κάθε ΣΕΠΕ/ΕΛΜΕ συντονιζόμαστε σε ομάδες για να γίνουν μαζικές Γενικές Συνελεύσεις που θα πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις. Στόχος να οργανωθεί ο κλάδος από τα κάτω για να δώσει κεντρική μάχη με τον αντίπαλο, δηλαδή την κυβέρνηση. Με απεργίες που θα κλείσουν τα σχολεία, με διαδηλώσεις σε κεντρικούς δρόμους πέρα από τις «ενδεικτικές» κινητοποιήσεις  που προτείνουν οι ηγεσίες των ομοσπονδιών για να αποδυναμώσουν την μόνη πραγματική προοπτική για τον κλάδο,.

Έχουμε μπροστά μάχες. Συζητάμε, οργανωνόμαστε, παλεύουμε για την ανατροπή της αξιολόγησης, για μαζικούς διορισμούς, για αυξήσεις στους μισθούς, για δουλειά και ζωή με δικαιώματα.

Δεκέμβρης 2022

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ... ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!

Στη Γαλλία για σχεδόν τρεις βδομάδες τον Οκτώβριο απήργησαν οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια όλης της χώρας για αύξηση μισθών απέναντι στα κέρδη των πετρελαϊκών. Και στις 18/10 πέτυχαν την κήρυξη απεργίας και από τους κλάδους της υγείας, της εκπαίδευσης, των σιδηροδρόμων και των εργαζομένων στα πυρηνικά εργοστάσια. Τον Αύγουστο είχαν προηγηθεί στη Βρετανία απεργίες οδηγών λεωφορείων, δικηγόρων, ταχυδρόμων και λιμενεργατών. Οι αερομεταφορές παρέλυσαν αρκετές φορές το καλοκαίρι στην Ισπανία (Ryanair), τη Γερμανία (Lufthansa), στη Βρετανία, στην Ισπανία και στη Σουηδία. Στην Ελλάδα, οι δυναμικότερες απεργίες γίνονται στη «Μαλαματίνα», ενώ έχουν προηγηθεί στη Λάρκο, στην Cosco και στην e-food. Σε ό,τι αφορά τα δικά μας: Στην Ουγγαρία (όπου η απεργία είναι παράνομη) οι εκπαιδευτικοί απεργούν για βελτίωση των συνθηκών εργασίας και αύξηση στους μισθούς. Στη Νορβηγία οι δάσκαλοι σε κυλιόμενες απεργίες από το καλοκαίρι για μισθούς και προσλήψεις μόνο δασκάλων και όχι άλλων προσώπων στις θέσεις για εκπαιδευτικούς. Στις ΗΠΑ, οι απεργίες εκπαιδευτικών στο Σικάγο, τη Μινεάπολη και τη Μασσαχουσέτη είναι οι πιο γνωστές σε μας για φέτος. Και οι απεργίες των εκπαιδευτικών στο Ιράν, μετά τον Ιανουάριο με τα κλαδικά θέματα, επανέρχονται τώρα για να καταδικάσουν την καταστολή στα σχολεία, τους θανάτους μαθητών τους στις διαδηλώσεις και να απαιτήσουν την απελευθέρωση των φυλακισμένων παιδιών.

Τα χαρακτηριστικά αυτών που πετυχαίνουν αρκετούς από τους στόχους τους φαίνονται να είναι: η διάρκεια, η σταθερότητα όσων συμμετέχουν, η προσπάθεια σύνδεσης με τους αγώνες και τα αιτήματα όσο γίνεται πλατύτερων κλάδων και η πίεση των από τα κάτω προς τις απρόθυμες ομοσπονδίες για να στηρίξουν την προσπάθεια. Στις ΗΠΑ, πέρασαν αρκετά χρόνια ώσπου οι εκπαιδευτικοί, ειδικά, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να δράσουν ακόμα και αντίθετα στα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά τους όργανα. Το αποτέλεσμα είναι ότι πετυχαίνουν παντού αύξηση μισθών και βελτίωση συνθηκών δουλειάς. Και τι να πούμε για τους αγώνες των εργαζομένων στην Amazon και στη Google που μετά από δικαστικές διώξεις, απειλές, οικονομική και ψυχολογική εξόντωση, κατάφεραν να ιδρύσουν τα πρώτα τους σωματεία στο Staten Island της Ν. Υόρκης οι πρώτοι και μέσα στη Silicon Valley οι δεύτεροι, φέτος;

Στα δικά μας πάλι, η απογοήτευση από τη στάση της ΟΛΜΕ και το αίσθημα του κενού και της ανασφάλειας από τη μη συνδικαλιστική κάλυψη του κλάδου σε κανένα από τα φλέγοντα ζητήματα εκφράζονται κατ’ εξακολούθηση την τελευταία δεκαετία, με κορυφαίες «προδοσίες» αυτές του 2013 και την περσινή, για το ζήτημα αιχμής –την αξιολόγηση. Δίκαια, αλλά για πόσο; Μήπως για όσο διακινδυνεύουμε  και φοβόμαστε μεν για την υγεία μας, για τη βία στα σχολεία, για τη διάλυση των όποιων σχέσεων στους συλλόγους διδασκόντων, για την τυποποίηση της διδασκαλίας και την πίεση των διαρκών εξετάσεων, αλλά δεν αναλαμβάνουμε τη μια και μόνη ευθύνη να επιμείνουμε σε έναν αγώνα για την ανατροπή τους χωρίς, με τη λογική της ανάθεσης, να περιμένουμε σωτήρες ή εκλογές; Και η πιο πρόσφατη κατάπτυστη απόφαση της ΟΛΜΕ να αναβάλει (20/10) τη συνέλευση προέδρων ΕΛΜΕ με το που αντιλήφθηκε ότι κομμάτια του κλάδου επιθυμούν να μη μείνουν άπρακτα στην επέλαση της διάλυσης του δημόσιου σχολείου, αν δεν σημαίνει ότι μόνο στις τοπικές ΕΛΜΕ μπορούμε να συσπειρωθούμε και να διεκδικήσουμε από δω και πέρα, θα διαιωνίσει απλώς τη μεμψιμοιρία και τη μιζέρια. Ας μην ψάχνουμε για δικαιολογίες: Και στη Γαλλία, για παράδειγμα, ενώ η κυβέρνηση έκανε επιτάξεις και οι πετρελαϊκές είχαν χάσει εκατομμύρια από την απεργία, η επίσης «πουλημένη» ομοσπονδία CGT μεθόδευε το σπάσιμο της απεργίας. Μέχρι να το πετύχει, οι εργαζόμενοι κέρδισαν άμεση αύξηση 7% στους μισθούς και –το κυριότερο-  την αυτοπεποίθηση να δηλώσουν ότι σύντομα θα επανέλθουν.

Στις 9 Νοέμβρη η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κήρυξαν απεργία, με κύρια αιτήματα: την αύξηση των μισθών, την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη (4808/21), τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο δημόσιο τομέα, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στον ιδιωτικό, την άμεση ενίσχυση των φτωχότερων, τη μεταρρύθμιση της λειτουργίας της αγοράς ενέργειας. Σωστά θεωρούμε ότι είναι το φύλλο συκής για να καλύψουν όχι μόνο την απραξία τους εδώ και μήνες αλλά και τη συστηματική υπονόμευση των ταξικών αγώνων, στην οποία επιδίδονται.

Εμείς έχουμε χίλιους λόγους να απεργήσουμε. Για τη φτωχοποίηση, για την εξαθλίωση, για τη βαρβαρότητα στους χώρους εργασίας, για την καθημερινή καταστολή ενάντια σε όποιους και όποιες τολμούν να αντισταθούν στα κυβερνητικά σχέδια από τα Εξάρχεια ως τα Άγραφα, ειδικά για τη βία ενάντια στη νεολαία στα πανεπιστήμια. Για τον πόλεμο στην Ουκρανία και την άνευ όρων πρόσδεσή μας στο άρμα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Ενάντια  στον εκφασισμό και τη σήψη των παιδεραστών, των εργολάβων, των τραπεζιτών, των συνοριοφυλάκων και των παρακολουθητών μας. ΣΥΝ τα δικά μας: αξιολόγηση, Τράπεζα Θεμάτων, ΕΒΕ, καταστολή στα Παν/μια…

Θα είναι κι αυτή άλλη μια απεργία-ντουφεκιά; Πολύ πιθανόν. Θα είναι διακοπή της παραγωγής και για μια μέρα, τουλάχιστον, απάντηση στην τρομοκρατία που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση σε όποιον αντιστέκεται; Ναι. Μπορεί να προκαλέσει συνθήκες για κλιμάκωση; Από μας εξαρτάται. Η θέση μας είναι στο δρόμο και ο νους μας στο επόμενο βήμα, μαζί με όσους κινητοποιούνται στην Ευρώπη και αλλού.

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ

ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9^ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΗ!

Για το κείμενο σε μορφή pdf για εκτύπωση πατήστε εδώ!

Διαδικτυακή εκδήλωση - συζήτηση, Σάββατο 12 Νοέμβρη: Ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση αξίζει!

Εκδήλωση - Συζήτηση

Η «Δικτύωση Εκπαιδευτικών για την ανατροπή της αξιολόγησης» καλεί τους συναδέλφους να παρακολουθήσουν και να παρέμβουν στη διαδικτυακή εκδήλωση - συζήτηση που διοργανώνει με θέμα:

«Ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση αξίζει! Από τα μονοπάτια της ανυπακοής στους δρόμους της αντίστασης».

Μπορείτε να παρακολουθήσετε την εκδήλωση από τη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/groups/ediktiosi 
και στον σύνδεσμο: https://us02web.zoom.us/j/9914693697

Επιμένουμε στην ανατροπή της αξιολόγησης:

• Απέχουμε ή δεν συμμετέχουμε σε καμιά αξιολογική διαδικασία των ομάδων, ακόμα κι αν μας έχουν γίνει αναθέσεις.
• Δεν υλοποιούμε τα βήματα του προγραμματισμού.
• Συγκροτούμε επιτροπές σε κάθε ΕΛΜΕ - ΣΕΠΕ για τη συσπείρωση των συναδέλφων.
• Αναλαμβάνουμε ενημερωτικές παρεμβάσεις στα σχολεία.
• Κάνουμε δήλωση απεργίας - αποχής σε όσα σωματεία είναι κηρυγμένη.
• Απαιτούμε συνελεύσεις - διαδηλώσεις - απεργίες.

Συμμετέχουμε μαζικά στην απεργία στις 9 Νοέμβρη!